Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Μετά την αποτυχημένη επανάσταση του 1889 και το σουλτανικό φιρμάνι που αφαιρούσε σημαντικά προνόμια από τους Κρητικούς, στο νησί επικράτησε μια  περίεργη κατάσταση. Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι περίμεναν μια καινούρια επανάσταση, ενώ προσπαθούσαν να επουλώσουν τα τραύματα που τους είχε προκαλέσει η προηγούμενη. Όλοι ήθελαν μια καινούρια επανάσταση, για να δοθεί ένα οριστικό τέλος στο δράμα τους. Όλοι επιδίωκαν μια νέα επανάσταση με βίαιες πράξεις εκδίκησης ή αντεκδίκησης. Παράλληλα, οι Μεγάλες Δυνάμεις προσπαθούσαν, επίσημα τουλάχιστον, να αποτρέψουν την περίπτωση επανάστασης που θα προκαλούσε νέες και ενοχλητικές σ’ αυτές αναστατώσεις στην περιοχή. 

Στο έργο παρουσιάζονται τα γεγονότα που συνέβησαν κατά τα χρόνια της ακήρυκτης αυτής επανάστασης (1890-1894) στο νησί, όπως και το σχετικό διπλωματικό προσκήνιο και παρασκήνιο των ευρωπαϊκών κρατών. Η έκθεση των γεγονότων μπορεί να περιορίζεται στην περιφέρεια Ρεθύμνου, που αποτελούσε το κέντρο αλλά και το επίκεντρο κάθε κρητικής επανάστασης, θα πρέπει όμως να υπολογίσει κανείς ότι ανάλογα ήταν και τα γεγονότα που συνέβαιναν την ίδια περίοδο και στα άλλα διαμερίσματα της Κρήτης. Το κείμενο στηρίζεται κυρίως σε αδημοσίευτο αρχειακό υλικό, το οποίο αντλήθηκε από τα προξενικά έγγραφα που βρίσκονται στο Ιστορικό Αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών.

• «Τον Γενάρη του 1890 ήρθαν διακόσιοι τούρκοι στρατιώτες στα Ρούστικα και ζήτησαν από τους προκρίτους σπίτια για να μείνουν. Το χωριό διέθετε όλα κι όλα εκατό σπίτια. Έτσι, το σχολείο έκλεισε για να χρησιμοποιηθεί ως κατάλυμα και οι κάτοικοι περιορίστηκαν στα ισόγεια των σπιτιών τους, γιατί οι στρατιώτες προτιμούσαν τα ανώγεια. Γυναικόπαιδα και στρατιώτες κάτω από την ίδια στέγη. Καθημερινά τα επεισόδια. Έκαψαν τις εικόνες της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη. Άρπαζαν τρόφιμα, κακοποιούσαν και πρόσβαλλαν με κάθε τρόπο τους κατοίκους. Αλλά και τα κατεξοχήν όργανα της τάξης, οι χωροφύλακες, δεν πήγαιναν πίσω σε ασχήμιες και αρπαγές.»

• «Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση ο Χατζή Μιχάλης που είχε καταφύγει στην Αθήνα, δήλωσε ότι οι Τούρκοι με τη συμπεριφορά τους θα τον ανάγκαζαν να κατέβει στο νησί και να υψώσει τη σημαία μιας νέας επανάστασης. Η δήλωση άλλους ενθουσίασε και άλλους έβαλε σε σκέψεις. Οι αντίπαλοί του υποστήριξαν ότι ήταν όργανο της Ρωσίας· αν αυτή έδινε εντολή, θα έκανε κάτι τέτοιο.»

• «Από το γενικό κλίμα των διοικητικών αυθαιρεσιών που μάστιζε τους Χριστιανούς του Ρεθύμνου δεν μπορούσαν να ξεφύγουν ούτε οι έλληνες υπήκοοι. Ενώ σε ειδική σύμβαση Ελλάδας και Τουρκίας αναφερόταν σχετικά με την ακίνητη περιουσία των αλλοδαπών ότι οι τελευταίοι χαίρουν προνομίων όσον αφορά τους επιβαλλόμενους φόρους, ο Διοικητής Ρεθύμνης, χωρίς να ενημερώνει την προξενική αρχή και χωρίς να λαμβάνει υπόψη τις σχετικές διατάξεις, τους πίεζε να πληρώσουν, τους συλλάμβανε και τους φυλάκιζε.»

• «Το 1894 θα περάσει με μικρά επεισόδια και μεγάλες ελπίδες. Οι Χριστιανοί έβλεπαν ότι τα πράγματα είχαν ωριμάσει και ότι το μέλλον ήταν δικό τους. Οι Μουσουλμάνοι —κάτοικοι και χωροφύλακες—, ίσως διαισθανόμενοι τον κίνδυνο που διέτρεχαν, συνέχιζαν να τρομοκρατούν όσους μπορούσαν από τους ντόπιους. Ήταν το μόνο που περνούσε από το χέρι τους.»