Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο Henri Belle επιχείρησε και πέτυχε μια εντυπωσιακή περιγραφή του ελληνικού χώρου, έπειτα από συστηματικές επισκέψεις στις εξεταζόμενες περιοχές κατά τα έτη 1861, 1868 και 1874.

Με βλέμμα διεισδυτικό και κριτικό, ο συγγραφέας επισημαίνει τα θετικά και τα αρνητικά της τότε Ελλάδας, αναλύει την ψυχοσύνθεση του Έλληνα της εποχής εκείνης, «ζωγραφίζει» την κοινωνία, τις πόλεις και τα ελληνικά χωριά.

Εκείνο, ωστόσο, που εντυπωσιάζει ειναι η διαχρονική πορεία του Ελληνισμού, όπως διαπιστώνεται αυτή στη διαιώνιση των ελαττωμάτων του αλλα και στη μεγαλοπρέπεια των προτερημάτων του.

• Αν θέλει κανείς να εξηγήσει την παρουσία ληστών στην Ελλάδα, δεν πρέπει να ξεχνάει ότι αυτή η χώρα, [...] είναι χωρίς δρόμους και έχει πολύ λίγες πόλεις και χωριά, ενώ τεράστιες εκτάσεις είναι ακατοίκητες [...].

• Πολλοί τσιφλικάδες [...], εκτεθειμένοι σε συχνές επισκέψεις του είδους αυτού και πολύ λίγο προστατευμένοι από το κράτος, προτίμησαν να συμβιβαστούν με τους ληστές και να τους καταβάλλουν ένα ορισμένο ποσό ετησίως [...].

• Ο ελληνικός λαός δε νιώθει για τους ιερείς του ούτε το συγκαταβατικό σεβασμό των Γάλλων [...], ούτε τον παρανοϊκό τρόμο των μαύρων για τους μάγους τους. Ο Έλληνας εξακολουθεί να πιστεύει στα φυλαχτά, αλλά δεν πιστεύει καθόλου στη δύναμη εκείνου που τα πουλάει [...].

• Είναι μια περίεργη ράτσα αυτοί οι βοσκοί (οι Βλάχοι), ράτσα που δε συναντιέται πουθενά αλλού και της οποίας η προέλευση είναι άγνωστη [...]. Η μετακίνηση φαίνεται πως είναι αναπόσπαστη ανάγκη της ύπαρξής τους και πιστεύουν πως, αν εγκατασταθούν κάπου μόνιμα, θα αρρωστήσουν ή θα πεθάνουν [...].

• Αυτός ο λαός (οι Έλληνες), ο φθονερός αλλά και φίλος της ισότητας, διώχνει και συκοφαντεί τους ζωντανούς· μόλις πεθάνουν, τους λατρεύει. Στα πιο φτωχά χωριά, είδα αγροίκους ανθρώπους [...] να γνωρίζουν το όνομα κάποιου μεγάλου συγγραφέα [...]. [...] ο λαός που γνωρίζει και σέβεται τόσο πολύ το παρελθόν του, αξίζει να ζήσει στο μέλλον.