Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Ο παγκοσμίως γνωστός γενετιστής και διανοούμενος μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε άνθρωπος είναι ένα ον μοναδικό.

…Φτάνει η ηλικία όπου αναλογιζόμαστε: το ον αυτό που έγινα, ποιος είναι; Τι αξίζει; Ρωτάμε το βλέμμα των άλλων και φοβόμαστε, διότι συχνά αυτή η ματιά μάς διαπερνά χωρίς να μας βλέπει (είμαι τόσο ανύπαρκτος;) ή είναι γεμάτη ειρωνεία, αν όχι περιφρόνηση (είμαι τόσο γελοίος;). Ρωτάμε τους καθρέφτες και απογοητευόμαστε, διότι η απάντησή τους σπάνια προκαλεί ενθουσιασμό. Ρωτάμε το σχολείο και η απάντηση δεν μας ικανοποιεί, διότι το σχολείο μάς φαίνεται σαν μια μεγάλη μηχανή που δεν ενδιαφέρεται για την προσωπικότητα του καθενός, αλλά επιδιώκει να μας τυποποιήσει σύμφωνα με τις κυρίαρχες νόρμες.

Είμαι όμορφος; Είμαι έξυπνος; Σε αυτές τις δύο αιχμηρές ερωτήσεις, η απάντηση είναι «όχι όπως οι άλλοι». «Λιγότερο», όμως ή «περισσότερο»; Αν πούμε «λιγότερο», θλιβόμαστε, υποτασσόμαστε και δεχόμαστε ως πεπρωμένο μας μια μέτρια μοίρα. Αντίθετα, αν πείσουμε τον εαυτό μας για το «περισσότερο», αυτοδοξαζόμαστε, προσπαθούμε να κυριαρχήσουμε και τελικά καταστρέφουμε οι ίδιοι τον εαυτό μας, αφήνοντας να μπουν μέσα μας δύο δηλητήρια: το πάθος της εξουσίας και η περιφρόνηση των άλλων.

Μήπως δεν υπάρχει ορθή απάντηση; Πράγματι, ορθή απάντηση δεν υπάρχει, επειδή η ερώτηση δεν έχει νόημα· επειδή στηρίζεται σε ένα λογικό σφάλμα: την αντικατάσταση του «διαφορετικός» από το «κατώτερος» ή το «ανώτερος».

«“Εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους.” Βεβαίως, διότι η γενετική κληρονομιά μου, καρπός μιας διπλής “λοταρίας”, είναι μοναδική. Μοναδικές είναι και οι εμπειρίες μου. Το μόνο κοινό που έχω με όλους τους άλλους είναι η δυνατότητα να συμμετάσχω στην ίδια τη “δημιουργία” μου, με βάση αυτά που κληρονόμησα.

»Πρέπει, όμως, και να με αφήσετε να το κάνω.

»Ευχαριστώ, γονείς μου, που το ωάριο και το σπερματοζωάριό σας περιείχαν όλες τις συνταγές κατασκευής των ουσιών από τις οποίες είμαι φτιαγμένος.

»Ευχαριστώ, οικογένειά μου, για την τροφή, τη ζεστασιά, την τρυφερότητα, όλα όσα μου επέτρεψαν να μεγαλώσω και να διαμορφωθώ.

»Ευχαριστώ, δάσκαλοί μου, για τη μεταλαμπάδευση όσων γνώσεων μπόρεσε να συσσωρεύσει η ανθρωπότητα αφότου άρχισε να ερευνά το Σύμπαν. [...]

»Εγώ, όμως, πρέπει να ολοκληρώσω το έργο μου, να το επιστεγάσω. Ξεχάστε το τι θα θέλατε να είμαι. Δεν οφείλω να εκπληρώσω τα όνειρα που είχατε κάνει για μένα, διότι τότε θα ήταν σαν να πρόδιδα την ανθρώπινη φύση μου. Για να γίνω αληθινός άνθρωπος, μου οφείλετε ένα τελευταίο δώρο: την ελευθερία να γίνω αυτός που επιλέγω να είμαι.»